Σχέση ωραιοπαθή με άτομο χαμηλής αυτοεκτίμησης?

diki mou apopsi eisai se sxesi kai den perneis oti thes tin kaneis me elafra pidimatakia...min elpizete se thavmata kanenas xaraktiras den allazei...o antrhopos genikotera den allazei

pragmati...exw dwsei polles eukairies kai auti ekei ta idia kai ta idia...kourastika psixika pos na sto pw... tin agapw alla auti mallon oxi...opote kalitera na vrw allou agapi para na zitianevw mia zwi

Πρώτα απ’ όλα σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Μπορεί να είσαι πιο νέος σε ηλικίας, αλλά νομίζω ότι έχεις την δυνατότητα να καταλάβεις τα συναισθήματα, τις ανάγκες και τα θέλω σου.
Αν κρίνεις ότι ένας άνθρωπος μπορεί να σου τραυματίζει την ψυχή και αφού πρώτα του έχεις δείξει τι θα ήθελες και εκείνος δεν έχει ανταποκριθεί, τότε ίσως θα πρέπει να φύγεις.
Είναι λίγο σκληρό, αλλά επαναλαμβάνω, ότι αν πρώτα έχεις υποδείξει τι σε ενοχλεί και τι έχεις ανάγκη και ο άλλος δεν έχει ανταποκριθεί, τότε ίσως είναι καλύτερα να αποχωρήσεις.
Σε κάθε σχέση πρέπει να δίνουμε την ευκαιρία και το χρόνο. Όταν όμως βλέπουμε ότι ο άλλος, για όποιο δικό του λόγο, δεν κάνει κάτι, ίσως δεν υπάρχει γιατρειά.
Δεν είναι κρίμα αν ο άλλος δεν μπορεί να μας δώσει κάποια πράγματα, να προσπαθούσε σαν τους σκύλους να πιάσουμε την ουρά μας??? Ε, δεν θα την πιάσουμε ποτέ…..

(( makari oloi oi anthrwpoi na skeftontousan opos esi...pragmatika se thaumazw kai apo to ligo pou se gnorisa pistevw oti eisai poli evesthitos kai eilikrinis antrhopos pou exei anagi na niwsei oti agapiete...opos ki ego
Mporei na min exw tis empeiries sti zoi mou mias kai eimai molis 21 alla otan i sintrofos sou einai egoistria kai den kanei pote mia kinisi na riksei ton egoismo tis, otan ta perimenei ola apo sena, otan se prokalei na zileveis kai den katalavenei oti den einai zileia auto alla mono kako mporei na prokalesei tote den pistevw oti aksizei na eisai me enan tetoio antrhopo mporei na tin agapao alla kathe mera niwthw olo kai perissotero tin anagi na vrw mia sintrofo na me katalavenei kai einai dipla mou stis anasfaleies kai ta provlimata mou

Το να σε έχει ο άλλος δεδομένο είναι δυστυχώς η μεγαλύτερη παγίδα. Δεν ξέρω πόσο καιρό είναι η σχέση σας και με ποιους τρόπους σε κάνει να ζηλεύεις ή σε θεωρεί δεδομένο, αλλά σίγουρα πρέπει να καταλάβει πως κανείς δεν είναι δεδομένος.
Αλλά ο τρόπος που θα το κάνεις αυτό πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός. Τι εννοώ.
Αν ο άλλος έχει συνηθίσει από εσένα κάποιες συμπεριφορές είναι επικίνδυνο να τα αλλάξεις ξαφνικά όλα για να μην σε έχει δεδομένο και να τρομάξει. Μπορεί σε αυτή την περίπτωση να το πάρει στραβά και να έχει χειρότερα αποτελέσματα, γιατί συνήθως τέτοια άτομα έχουν και αρκετό εγωισμό.
Θα πρότεινα ίσως μικρές αλλαγές κάθε φορά, που μπορεί να τρομάζουν όμως τον άλλον. Συνήθως και τα μικρά καθημερινά μπορεί να χτυπήσουν άσχημα. Μπορείς για παράδειγμα να ξεκινήσεις να προσέχεις την εμφάνισή σου περισσότερο. Ή όταν σε δει να ετοιμάζεσαι για να βγεις μόνος με φίλους να ενδιαφέρεσαι ιδιαίτερα για το τι θα φορέσεις και πως δείχνεις. Μπορείς να κάνεις ότι ξέχασες κάτι που μπορεί να σου ανέφερε, δείχνοντας ίσως πως δεν της έδινες και τόση προσοχή όταν στο έλεγε. Δείχνε ποιο ευδιάθετος και ότι δεν σε πτοούν οι άσχημες συμπεριφορές της.
Τέτοια πραγματάκια….
Αυτά τα άτομα ξέρουν ότι έχουν όλη την προσοχή μας και το εκμεταλλεύονται. Αν δουν ότι μπορεί και να την χάσουν τότε ή θα κάνουν κάτι για να βελτιώσουν τα πράγματα ή τότε θα πρέπει να φύγουμε πολύ μακριά τους και να βρούμε κάτι καλύτερο.
Και να σου πω κάτι τελευταίο και λίγο γλυκανάλατο. Ήμουν χθες με μια παρέα σε ένα καφέ, εκ των οποίων ένα ζευγάρι που παντρεύεται στο τέλος του μήνα. Κάποια στιγμή πάμε να μαζέψουμε όλοι τα κινητά μας για να φύγουμε και αντιλαμβάνομαι ότι έχω ακριβώς το ίδιο κινητό με τον μέλλοντα γαμπρό και δεν ξέρω πιο είναι το δικό μου και ποιο το δικό του. Του λέω λοιπόν πως το δικό μου για desktop έχει μια ζωγραφιά (κάποιο από τα χαζά γραφικά τη Vodafone) και μου λέει και εκείνος «και το δικό μου ζωγραφιά έχει» και μου δείχνει το κινητό του που είχε τη φωτογραφία της κοπέλας του. Εκείνη δεν το άκουσε και εκείνος είναι η αλήθεια πως δεν το είπε με σκοπό να το ακούσει, αλλά είναι τόσο ωραίο να αισθάνεσαι έτσι για το σύντροφός σου….Υπάρχουν ζευγάρια που αισθάνεται έτσι ο ένας για τον άλλο. Σέβονται, υπολογίζουν, εκτιμούν, νοιάζονται, αγαπούν ο ένας τον άλλο. Και θα ήθελα κάποια στιγμή να μπορούσα και εγώ να είμαι με κάποιον έτσι. Ελπίζω και εσύ…

nomizo pos tora tha xreiasto ego ti voitheia sou...eimaste akrivos stin idia fasi...niwthw sinexeia anasfaleia gia ti sxesei mou kai den kanei tipota gia na me voithisei na aisthanthw kalitera tin noiazei mono pos tha me kanei na zilepsw kai den xanei eukairia na m deixnei oti me exei dedomeno...oso pio poli tis deixnw oti ti thelw toso pio poli allazei apenanti mou ((((((((

Δεν ξέρω πόσο καιρό είσαι εσύ σε σχέση, αλλά για μένα, αν είναι λίγος ο καιρός και πρόσφορο το έδαφος κάνεις κάποιες προσπάθειες με λόγια και πράξεις για να δείξεις του άλλου τι θέλεις. Εγώ για παράδειγμα του έλεγα σε στυλ πλάκας «έλα εδώ να σου δείξω πως γίνεται η αγκαλιά, βάζεις το ένα χέρι πίσω από την πλάτη του άλλου, βάζεις μετά και το άλλο και τα κουνάς πάνω κάτω». Δεν έπιασε όταν του το είπα πιο σοβαρά (ότι δηλ. έχω ανάγκη επιβεβαίωσης και τρυφερότητας), δεν έπιασε και όταν του το έφερνα έτσι για αστείο… Δεν θα γίνει ποτέ…
Θα περηφανεύεται πάντα για τις κατακτήσεις του και τι ωραίος που είναι και δεν θα μπορεί να αφοσιωθεί επί της ουσίας στον άνθρωπο που έχει δίπλα του.
Το συμπέρασμα είναι ότι αν είσαι λίγο καιρό μαζί με το αγόρι σου και είναι δεκτικός ίσως σε κάποια πράγματα, αξίζει να κάνεις κάποιες προσπάθειες, με οποίο τρόπο θα μπορούσαν ίσως να πιάσουν. Η δική μου περίπτωση μάλλον είναι χαμένη. Είχα έναν άνθρωπο δίπλα μου 40 χρονών, αρκετά ωραιοπαθή, που με θεωρούσε δεδομένη και δεν προσπάθησε ποτέ για εμένα. Του έδινε μεγαλύτερη ευχαρίστηση να ακούει κομπλιμέντα από άλλες και ποτέ δεν τον απασχόλησε που εμένα δεν με έκανε να αισθάνομαι καλά. Αυτό δεν θα αλλάξει στην περίπτωσή μου…αλλά, good luck to you, εάν αξίζει….

Se katalavainw apolita kai mporo na po pos ki ego eimai se paromoia fasi kai eimai se adiexodo niwthw pragmata alla otan o allos koitaei tin parti tou kai otan niwtheis anasfaleies den se voithaei opos tha eprepe na kaneis kathe sintrofos tote ti na peis

Σίγουρα σημαίνει για μένα πολλά αλλά, δυστυχώς δεν κατάλαβε ότι πρέπει να μου δείξει κάποια πράγματα για να αισθάνομαι και εγώ καλά και να μην είμαι μέσα στην ανασφάλεια. Χρειαζόμουν και εγώ ενδιαφέρον, φροντίδα, τρυφερότητα, αντί να ακούω για τις πρώην που είχε και πόσο ωραίος είναι…
Και να σου πω και κάτι πιο προσωπικό για να καταλάβεις. Κάναμε έρωτα και μετά έβαζε τα χέρια πίσω από το κεφάλι και μου ζητούσε να τον τρίψω. Και εγώ ήθελα τόσο πολύ μια αγκαλιά εκείνη την ώρα…..
Καλώς ή κακώς τίποτα δεν είναι ξαφνικό. Συσσωρεύονται πολλές φορές πράγματα και λες ότι αν το αφήσεις να προχωρήσει θα πληγωθείς πολύ περισσότερο στη συνέχεια.
Είμαι τριάντα δύο χρονών και έχω φτάσει να πιστεύω πως οι άνθρωποι, τουλάχιστον από κάποια ηλικά και πέρα δεν αλλάζουν και με βάση αυτό πρέπει να πράττουμε. Μακάρι να είμαι λάθος…..

xorisate? ma etsi ksafnika? simfono me to na prostatepseis tin psixiki sou igeia apla fantazomai oti tha einai diskolo kai gia sena olo auto ennow afou isastan mazi toso kairo kati simene gia sena sosta?

Σε ευχαριστώ πολύ για τις συμβουλές σου.
Δυστυχώς, πέραν του ότι είμαι λίγο μπουμπούνας σε αυτά και δεν μπορώ να συμπεριφέρομαι με συγκεκριμένη τακτική (από τη στιγμή που εγώ δεν είμαι έτσι, δηλαδή δεν δίνω σημασία στα κοπλιμέντα που μου κάνουν άλλοι), εδώ και μια εβδομάδα του είπα να χωρίσουμε και προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου. Προσπαθώ να σκέφτομαι ότι θα είμαι καλύτερα τώρα, αφού δεν θα είμαι με κάποιον που δεν του έχω εμπιστοσύνη, αλλά είναι νωρίς ακόμα για να είμαι και μες στην τρελή χαρά.
Αυτός ο άνθρωπος δεν ξέρω αν μπορεί να αλλάξει και εγώ πρέπει να προστατέψω την ψυχική μου υγεία. Μακάρι να καταλάβαινε πάντως πόσο κακό μπορεί να κάνει στον άλλο που έχει δίπλα του με αυτή του τη συμπεριφορά…
Όπως και να έχει σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο που αφιέρωσες στο πρόβλημά μου…

ego pistevw oti prepei na tarakounithei ligo...den einai kalo pou se exei toso dedomeni...an niwsei oti se xanei tha xipnisei apotoma...Mila tou ki esi gia ta koplimenta pou sou kanoun mila tou gia tous proin kai des tis antidraseis tou

Η αλήθεια είναι ότι δεν του έχω δώσει δικαιώματα για να ζηλέψει ποτέ. Όμως έτσι είναι η φιλοσοφία μου. Θέλω ο άλλος που είναι μαζί μου να μην ανησυχεί για μένα.
Καλός ή κακός του έχω δείξει και του έχω πει ότι έχω ανάγκη της επιβεβαίωσης μόνο από το σύντροφό μου.
Δηλαδή, αν γυρίσει και μου κάνει κάποιος κάποιο κοπλιμέντο στο δρόμο ή σε ένα μπαρ, αυτό που θα έχει διακρίνει είναι το πολύ ένα ωραίο πόδι ή μπούστο. Από τα δικά μου πόδια είναι καλύτερα της «Μαρίας» και από της «Μαρίας», της Β. Καγία και από της Β. Κακία της Ζιζέλ και πάει λέγοντας.
Όταν είσαι σε μια σχέση όμως , ο άνθρωπος που είναι δίπλα σου μπορεί να διακρίνει και την ψυχή σου και την καρδιά σου και το ήθος σου και την καλλιέργειά σου και αν σου δείξει ότι σε αγαπάει για όλα αυτά, αυτό είναι που έχει την μεγαλύτερη αξία όλων. Αυτό του το έχω πει πολλές φορές και το βλέπει και στην συμπεριφορά μου, ότι δεν δίνω σημασία στους άλλους. ίσως και γι’ αυτό να είμαι τόσο δεδομένη…
Αλήθεια πες μου όμως τη γνώμη σου για όλα αυτά….
Προσπαθώ να ξεπεράσω αυτήν την κατάσταση, αλλά μόνο χάλια αισθάνομαι τελικά…

Epeidi ki ego prin kairo antimetopiza paromoia katastasi thelw prota na m apantiseis se mia erotisi kai meta na sou pw ti gnomi mou...tou exeis dosei esi pote dikaioma? se exei zilepsei pote?

Καλησπέρα σας!
Είμαι γυναίκα 32 ετών και κάτοικος Αθηνών. Θα ήθελα να σας περιγράψω και το δικό μου πρόβλημα ούτως ώστε να μπορούσα να έχω κάποια πιο αντικειμενική γνώμη και συμβουλή.
Το θέμα που με αφορά είναι η τελευταία σχέση μου και η αλληλεπίδρασή μου με αυτήν.
Αρχικά θα ήθελα να σας περιγράψω λίγο τον εαυτό μου. Είμαι μια συμπαθητική εμφανισιακά κοπέλα, με μεταπτυχιακές σπουδές και μια θέση σε ένα κρατικό οργανισμό. Σαν χαρακτήρα θα με περιέγραφα ως καλό παιδί, πολύ μαζεμένο όμως και ντροπαλό. Σε κάποιο βαθμό (δεν μπορώ να αξιολογήσω σε πιο) έχω αναγνωρίσει ότι έχω πρόβλημα χαμηλής αυτοεκτίμησης, που εστιάζεται κυρίως στα προσωπικά μου, αφού στα επαγγελματικά μου νοιώθω πιο δυνατή. Πιο συγκεκριμένα, δεν έχω μεγάλα κόμπλεξ με την εμφάνισή μου, αλλά έχω μεγάλη ανάγκη να εισπράττω ενδιαφέρον, προσοχή, φροντίδα και τρυφερότητα από τον σύντροφό μου. Έχω την ανάγκη να επιβεβαιώνομαι από αυτόν, χωρίς να με ενδιαφέρουν τα κολακευτικά σχόλια άλλων. Επίσης, όσο η σχέση μου με κάποιον προχωράει και έχω αισθήματα, τόσο επιζητώ περισσότερο ενδιαφέρον και σκέψη.

Το πρόβλημά ξεκινάει με την τελευταία μου σχέση. Ο άνθρωπος αυτός (ηλικίας 40 ετών) είναι εμφανισιακά ένας όμορφος άντρας, ευκατάστατος, πολύ κοινωνικός. Πριν από εμένα είχε 2 σχέσεις, την πρώτη εκ των οποίων απατούσε κατά κόρων και τη δεύτερη, την είχε για δύο χρόνια χωρίς να της δίνει σημασία, γυρνούσε από εδώ και από εκεί, ενώ μετά, όπως ισχυρίζεται ο ίδιος, άλλαξε κάτι μέσα του και στα 36 του αποφάσισε να της αφοσιωθεί (είχαν σκεφτεί μάλιστα και το γάμο).

Τη σχέση αυτή την ξεκίνησα με πολύ καλή διάθεση από μέρους μου. Προσπάθησα να αφήσω πίσω ό,τι θέματα είχα από παλαιότερες σχέσεις μου και να το δω ξεκάθαρα. Δυστυχώς, ο άνθρωπος αυτός είχε το κακό για εμένα συνήθειο να μιλάει για όλες τις προηγούμενες γυναίκες με τις οποίες έβγαινε. Και όχι μόνο αυτός. Και η οικογένειά του, οι φίλοι του, οι γνωστοί του. Άκουγα συνέχεια για ιστορίες με μοντέλα (η δουλεία του είχε σχέση με τον χώρο της μόδας), αεροσυνοδούς, τουρίστριες, άλλες κοπέλες, κούκλες όπως τις χαρακτήριζε, κλπ…..Ακόμα και στο περίπτερο να ήθελε να μου πει πως είχε πάει, θα άκουγα ότι «τότε που έβγαινε με κάποια χ και είχαν πάει στο περίπτερο».
Στην αρχή η αλήθεια είναι ότι προσπαθούσα να τα προσπερνώ όλα αυτά, αλλά μετά από κάποιους μήνες δεν άντεξα και του είπα πως δεν το αντέχω αυτό. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να έχω εικόνα όλων των παλιών του ιστοριών, οι οποίες με κάνουν να νιώθω άσχημα. Όσον αφορά αυτό το σημείο, η αλήθεια είναι ότι σε κάποιο βαθμό και μετά από πολύ καιρό και τσακωμούς προσπάθησε να το περιορίσει.

Ένα δεύτερο θέμα που είχα, είναι ότι τον πρώτο χρόνο της σχέσης μας, μου ανέφερε ότι συνάντησε ή μίλησε με κάποια/ες φίλες του, οι οποίες δεν είχαν ποτέ όνομα, ιδιότητα, στοιχεία και προφανώς παρουσία. Όταν πάλι μετά από κάποιο καιρό που συνέβαινε αυτό του είπα ότι μου φαίνεται περίεργο, απάντησε ότι δεν μου είπε τίποτα γι’ αυτές διότι δεν τις ξέρω. Υποστήριξε ότι δεν καταλάβαινε ότι αυτό είναι περίεργο, αφού πρόκειται για φίλες του και αν άλλη φορά ακούσω ότι βγήκε με κάποια και δεν μου δώσει γι’ αυτήν κάποια στοιχεία τότε να το πάρω στραβά….
Τέλος, ένα άλλο χαρακτηριστικό το οποίο έχω παρατηρήσει σε αυτόν τον άνθρωπο είναι ότι συνέχεια θέλει τον θαυμασμό. Μου λέει με μεγάλη χαρά ότι οι φίλες τις αδερφής του είπαν τι ωραίο αδερφό έχει, ότι οι φίλες της κουμπάρας του όταν τον γνώρισαν ενθουσιάστηκαν, γελάει μόνος του όταν θυμάται ότι στην προσπάθειά του να κάνει σε ένα φίλο του προξενιό μια κοπέλα, εκείνη είπε κάτι κολακευτικό για εκείνον και όχι για τον φίλο του.
Όλα τα παραπάνω με έχουν κάνει να πιστεύω ότι ο άνθρωπος αυτός θέλει να επιβεβαιώνεται συνέχεια για το πόσο ωραίος είναι και πόσες κατακτήσεις έχει. Με φοβίζει ότι, ακόμα και τώρα να είναι πιστός, αν αύριο βγάλει δυο ρυτίδες παραπάνω, ασπρίσουν τα μαλλιά του ή εμφανιστεί κανένα εικοσάχρονο μοντέλο θα με απατήσει για να επιβεβαιώσει ότι μετράει. Νοιώθω συνέχεια ανασφαλής δίπλα του και χωρίς εμπιστοσύνη. Παρόλο, που εκείνος μου λέει ότι είναι πολύ εντάξει απέναντί μου, ότι έχει αλλάξει σε σχέση με παλιά και ότι θα έπρεπε να βλέπω πόσο χρόνο περνάμε μαζί, εγώ δυσκολεύομαι να τον πιστέψω. Με ενοχλεί που δεν είναι τρυφερός (για πλάκα πολλές φορές του λέω να έρθει κοντά μου για να του δείξω πως γίνεται μια αγκαλιά) και αυτό το εισπράττω σαν έλλειψη συναισθημάτων.
Μάλιστα, όταν σε άσχετες στιγμές, αισθάνομαι ότι κάτι από τα παραπάνω αναζωπυρώνεται, κλείνομαι στον εαυτό μου και δεν μιλάω. Μπορεί π.χ. να συναντάει κάποιο γνωστό του που είχε ένα εστιατόριο και να τον ρωτάει για μια σερβιτόρα «πολύ ωραία κοπέλα» -όπως λέει- που είχε στο εστιατόριο και δούλευε και εγώ εκείνη την ώρα αισθάνομαι πάλι ανασφαλής. Πλάθω στο μυαλό μου ιστορίες ότι κάτι είχε κάνει μαζί της, ότι ήταν τόσο κούκλα που τη θυμάται ακόμα και νοιώθω χάλια. Κλείνομαι στον εαυτό μου, χάνω το γέλιο μου, αλλάζω στάση και εκείνος δεν καταλαβαίνει τι μου έχει συμβεί.
Δυστυχώς, όλα τα παραπάνω ανακυκλώνονται τα τελευταία δύο χρόνια, ίσως και περισσότερο με τον καιρό, αφού εγώ δένομαι συναισθηματικά περισσότερο μαζί του.
Πριν κάποιες μέρες πάλι τσακωθήκαμε και του είπα να χωρίσουμε. Μου είπε ότι δεν καταλαβαίνει τις συμπεριφορές μου και ότι δεν γίνεται μετά από δύο χρόνια να μην έχει βελτιωθεί το θέμα της εμπιστοσύνης μου.
Δεν ξέρω αν είμαι εγώ η προβληματική, λόγω χαμηλής αυτοεκτίμησης ή/και εκείνος, λόγω ίσως ωραιοπάθειας. Σας παρακαλώ δώστε μου την άποψή σας και κάποιες συμβουλές.
Σας ευχαριστώ και συγγνώμη για το κουραστικά μεγάλο μήνυμά μου.